Listopadowa 18-stka

„Sezon w tym roku zakończyłem wyjątkowo wcześnie, bo już we wrześniu (tak mi się przynajmniej wydawało). Jakoś tak się jednak złożyło, że w październiku nie byłem na rybach ani razu i trochę mi tego brakowało, więc kiedy w listopadzie kolega zadzwonił z propozycją wyjazdu, nie zastanawiałem się nawet kilku minut. Szybko ustaliliśmy, że na zakończenie sezonu wybierzemy się na znane nam łowisko Krzyczki koło Nasielska. Nad wodę dotarliśmy w piątek późnym popołudniem. Na miejscu okazało się, że całe jezioro mamy tylko dla siebie - pora roku i temperatura (ok. 6 stopni) zrobiły swoje. Szybko ustaliliśmy gdzie każdy z nas będzie łowił i zaczęliśmy rozkładać sprzęt. Mimo, że całą taktykę (przynęty, nęcenie) opracowałem sobie jeszcze w domu, żeby nie tracić na to czasu nad wodą, wędki zarzucałem już w zupełnych ciemnościach. Ponieważ na Krzyczkach można łowić na trzy wędki, postanowiłem dwie z nich zarzucić w czterometrowy dołek, a jedną na wypłycenie ok. 1 metra. Wiedziałem, że jest to moja ostatnia zasiadka w tym roku, więc postanowiłem nie eksperymentować z przynętami i zastosować sprawdzone: na jedną wędkę truskawka z przyprawami (kulka własnej produkcji), na drugą Natural Food Addera, a na trzecią The Source firmy Dynamite Baits. Całą zanętę stanowił pellet i pokruszone kulki w siatce PVA. Z czystej ciekawości zmierzyliśmy temperaturę wody, nie było tak źle, termometr wskazał 8 stopni. Po zarzuceniu wędek zjedliśmy kolację  i poszliśmy spać. Noc minęła spokojnie, nie mieliśmy nawet jednego „piknięcia”, nie mówiąc już o jakimkolwiek porządnym „odjeździe”.
Cały następny dzień również upłynął bez żadnych wrażeń, nic się nie działo. Woda zdawała się być zupełnie martwa, nie widzieliśmy nawet jednego spławu. W ciągu dnia ponownie zmierzyliśmy temperaturę wody i okazało się, że przez noc spadła o 1 stopień. Nie wróżyło to najlepiej. Po południu zmiana przynęt, nie kombinowałem za dużo i założyłem dokładnie takie same kulki jak poprzedniego dnia. Zmieniłem tylko sposób nęcenia, a w zasadzie całkowicie z niego zrezygnowałem, nawet z punktowego w PVA. Żeby w jakiś sposób zrównoważyć całkowity brak zanęty, porządnie „zadipowałem” kulki. Bez większej nadziei na brania położyliśmy się do łóżek.

Około drugiej w nocy obudziło mnie jedno, pojedyncze „piknięcie” sygnalizatora. Ponieważ przez kilka sekund nic się nie działo, ponownie przyłożyłem się do poduszki. Ledwo zamknąłem oczy i słyszę następne „piknięcie”, po sekundzie kolejne i jeszcze jedno. Pierwsza myśl jaka przeszła mi przez głowę była taka, że to karaś (trafiają się tu nawet takie dwukilowe). Taka perspektywa nie podobała mi się za bardzo, na zewnątrz temperatura niewiele powyżej zera i deszcz. Po kolejnym „piknięciu” sygnalizatora wygrzebałem się z ciepłego śpiwora i wyszedłem do wędek. Branie nastąpiło na wędce zarzuconej w najgłębszą część żwirowni. Zacięcie i czuję statyczny opór. Ryba dała się wyciągnąć z głębokiej wody praktycznie bez walki, dopiero na płytszej wodzie zaczęła się żwawiej poruszać. Karp zrobił kilka parometrowych odjazdów i bez większego problemu dał się doholować do podbieraka. W środku sezonu ta walka wyglądałaby pewnie zupełnie inaczej. Na brzegu okazało się, że zdobycz jest dużo większa niż ją oceniałem w trakcie holu. Zapakowałem karpia ostrożnie do worka by oczekiwał na sesję zdjęciową i zadowolony położyłem się spać. Rano ważenie i zdjęcia. Waga wskazała 18,8 kg, po odjęciu ciężaru worka, okazało się, że ryba ma 18,3 kg. To tylko o 0,3 kg mniej niż wynosi mój rekord życiowy. Moja radość była tym większa, że była to moja pierwsza ryba złowiona o tej porze roku. Sezon kończyłem zazwyczaj w październiku, jak się okazało, zdecydowanie za wcześnie."