Koniec sezonu karpiowego jest chwilą, którą chcielibyśmy odwlec jak najdłużej w czasie. To, co nieuchronne musi w końcu nadejść i za każdym razem psychicznie musimy się do tego przygotować. Nie możemy jednak traktować tego dnia w kategorii końca świata. To tylko kilka miesięcy przerwy, których z pewnością nie zmarnujemy. Tak jak karpie przygotowują się do zimowego letargu, tak i my-karpiarze przybieramy na wadze. Nie zawsze będzie to nadmiar tkanki tłuszczowej, mam bardziej na myśli wiedzę, w którą będziemy obrastać przygotowując się do wiosny przyszłego roku.

Dla mnie sezon zakończył się wraz z ostatnim weekendem października. Sezon to nawet za dużo powiedziane. Raptem około dziesięciu zasiadek począwszy od lipca. Spontaniczna sprawa, bo kiedy jeszcze zeszłoroczna pokrywa śnieżna pokrywała nasz kraj, nie planowałem spędzić większości roku próbując łowić karpie.

Pewien karpiarz zapytawszy się o moje wyniki, gdy powiedziałem, że jest to mój pierwszy sezon zaśmiał mi się w twarz i wymownie gestykulując dał do zrozumienia, że nie mam na co liczyć. Nie byłem wcale zdziwiony jego reakcją i pokornie przyjmowałem do wiadomości koleżeńskie rady. Na koniec rozmowy byłem wdzięczny za informacje dotyczące okolicznych jezior, w których ów sam karpiuje. Na tym spotkaniu mój kontakt w cztery oczy z kimś doświadczonym bardziej ode mnie się skończył i do wszystkich tajników musiałem dochodzić sam.

Moje zasiadki za każdym razem nie trwały dłużej niż szesnaście godzin. Na miejsce swoich pierwszych karpiowych łowów wybrałem nieduże powapienne wyrobisko, któremu byłem wierny do końca sezonu.

Nie udało mi się złowić w nim ani jednego karpia ale ku mojemu ździwieniu udało mi się wyholować dwa amury, z których jeden ważył blisko siedemnaście kilogramów. Były to jednocześnie dwie największe złowione ryby w moim życiu, co należy uznać za jakiś sukces.

Także sezon, co na początku był spisany na straty zakończył się bardzo dobrze, mimo, że wąsaty przyjaciel nigdy nie zawitał w podbieraku.

Więcej niż o rybach mogę za to wspomnieć o wielu zabawnych sytuacjach nad wodą, które doświadczonym karpiarzom nie mają się prawa przytrafić. Wywózka zestawu, który opuściłem na dno bez zamocowanego ciężarka, złe oblicznie odległóści do miejsca nęcenia względem zawartości żyłki w kołowrotku, które o dziwo nie skończyło się wylądowaniem wędziska w wodzie czy spontaniczne łatanie dziury w pontonie w dniu karmienia. Teraz się z tego śmieję ale wtedy nie miałem wesołej miny. Ze wszystkiego wyciąga się jednak wnioski i każda kolejna zasiadka jest bardziej dopracowana pod każdym kątem.

Nie muszę chyba mówić co jest moim celem na następny sezon. Oprócz karpi na macie życzyłbym sobie więcej dni nad wodą, zaliczenia pierwszych zawodów oraz wciągnięcie narzeczonej w karpiowanie. To będzie chyba najtrudniejsze, ale czego się nie zrobi by wilk był syty i owca cała.